چهارشنبه ،۱۸ مهر ۱۴۰۳، ۰۱:۰۴

 

 

بررسی ساختار داروی آلبومین

موارد استفاده و نقشی که در بیماران کلیوی دارد

 

مقدمه

در سالهای اخیر به طور مداوم از مصرف خون کامل در بیماران کاسته شده و بر مصرف فرآورده های دارویی بیولوژیک مشتق از خون از قبیل آلبومین، ایمونوگلوبولین ها، و فاکتورهای انعقادی افزوده گردیده است. توجه به ساختمان مولکولی آلبومین جهت جداسازی آلبومین از پلاسمای انسانی اهمیت فراوانی دارد. آلبومین نام پروتئینی در بدن انسان است که در برخی اختلالات یا بیماری‌ها، فرد دچار کمبود آلبومین شده و نیاز به تزریق این ماده ایجاد می‌شود. داروی آلبومین باید تحت نظر پزشک مصرف گردد. در ادامه با این دارو و موارد مصرف آن بیشتر آشنا خواهیم شد.

عموماً «آلبومین» به گروهی از پروتئین های محلول در آب گفته می شود، اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهمترین پروتئین های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین هایی است که گلیکوزیله نمی شود. درواقع آلبومین پروتئینساده و فاقد کربوهیدرات است که به عنوان پروتئین اصلی خون محسوب می شود. محلول غلیظ آلبومین به صورت کمکی در درمان بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی و در نوزادانی که بیلی‌روبین خون آنها زیاد باشد مصرف می‌شود. کاهش آلبومین ممکن است در نارسایی کلیه بعلت افزایش حجم پلاسما باشد و پیشنهاد می شود که در دیالیز مزمن مقدار آلبومین هر ماه اندازه گیری شود. این مقاله عملکردها و علل کمبود آن در بدن انسان را مورد بحث قرار می‌دهد.

 

آلبومین چیست؟

آلبومین یکی از پروتئین های ضروری در بدن است که به حفظ فشار اسمزی در بدن کمک کرده و به توزیع مواد ضروری مانند داروها و هورمون ها از طریق خون به سراسر بدن کمک می‌کند. این پروتئین توسط کبد تولید شده و همچنین نقش بسیار مهمی در انتقال اسیدهای چرب ضروری از سلول های چربی به سلول های ماهیچه‌ای ایفاء می‌کند. به دلیل همین ویژگی‌ها است که وجود آلبومین در بدن انسان بسیار اهمیت دارد.

آلبومین، پروتئین غالب در پروتئین سرم بدن است که انواع مختلفی از مواد مانند بیلی روبین، اسیدهای چرب، فلزات، یون ها، هورمون ها و داروهای خارجی را حمل می کند. آلبومین حاوی ۷۵ الی ۸۰٪ کلوئیدی پلاسما فشار انکوتیک طبیعی و ۵۰٪ پروتئین است. مقادیر مرجع سرمی این ماده در بدن بین5/3 الی 5/4 گرم در دسی لیتر، با محتوای مجموع ۳۰۰ تا ۵۰۰ گرم است. سنتز این ماده تنها در سلول های کبدی با میزان تقریبا ۱۵ گرم در هر روز در یک فرد سالم رخ می دهد. اما این میزان می تواند با وجود انواع مختلف استرس فیزیولوژیکی، متفاوت باشد. نیمه عمر آلبومین تقریبا ۲۰ روز است و تخریب آن نیز حدود ۴٪ در روز است.

آلبومین یک پروتئین است که توسط کبد تولید شده و وارد پلاسما می شود. (پلاسما به قسمت شفاف خون گفته
می شود) آلبومینی که به عنوان دارو استفاده می شود از پروتئین های موجود در پلاسمای خون انسان گرفته می شود. این دارو با افزایش دادن مقدار پلاسما و یا سطح آلبومین خون عمل می کند.

کمبود آلبومین در خون

مطالعات محققان بر روی آلبومین نشان می دهد که آلبومین داخل عضلانی در فضاهای غیر عروقی همه بافت ها توزیع می شود و بیشترین مقدار آن در پوست وجود دارد. آلبومین از طریق ۲ مسیر وارد فضای داخل عروقی می شود. یا آلبومین با ورود به سیستم لنفاوی کبدی و انتقال به کانال های سینه وارد این فضا می شود یا پس از عبور از فضایی دیس، به طور مستقیم از هپاتوسیت ها به سینوس ها منتقل می شود. پس از ۲ ساعت ۹۰٪ آلبومین در فضای داخل عضلانی قرار می گیرد. نیمه عمر آلبومین داخل عروقی ۱۶ ساعت است.

کمبود آلبومین در خون زمانی اتفاق می افتد که بدن شما به اندازه کافی پروتئین آلبومین در جریان خون ندارد. اگر کمبود آلبومین در خون وجود داشته باشد، حرکت مواد شیمیایی مهم در بدن نیز سخت تر می شود. بعضی از این مواد برای فرآیندهای ضروری و حفظ مایعات مهم در بدن ضروری هستند.

 

علائمکمبود آلبومین در خون

آلبومین در سراسر بدن شما استفاده می شود و علائم کمبود آن ممکن است این وضعیت را بلافاصله آشکار سازد. علائم معمولکمبود آلبومین در خون عبارتند از:

ضربان نامنظم قلب، افزایش غیر طبیعی وزن، احساس ضعف یا خستگی، دشواری در عمل تنفس، زرد شدن رنگ پوست، ریزش مو، داشتن پوستی خشن تر یا خشک تر از حد معمول، بی اشتهایی، اسهال، استفراغ، حالت تهوع.

علائم این بیماری تا حدود زیادی به این که چه چیزی باعث بیماری شده است بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر هیپوآلبومینمی توسط رژیم غذایی نامناسب ایجاد شده باشد، علائم ممکن است به تدریج در طول زمان به وجود بیایند. اگر کمبود آلبومین در خون نتیجه سوختگی جدی باشد، ممکن است برخی از این علائم به سرعت رخ دهند.

اگر دچار احساس خستگی یا تنگی نفس بدون علت شده اید، به پزشک مراجعه کنید. کمبود آلبومین در خون همچنین می تواند رشد کودک را به تاخیر بیاندازد. اگر متوجه شده اید که فرزندتان با نرخ معمول و متناسب با سن خود رشد
نمی کند، با پزشک در مورد انجام آزمایشات کمبود آلبومین در خون مشورت کنید.

پزشک برای تشخیص کمبود آلبومین در خون آزمایش کامل خون تجویز کرده و سطح آلبومین خون را آزمایش
می کند. شایع ترین آزمایش انجام شده برای اندازه گیری آلبومین، آزمایش آلبومین سرم است. این آزمایش از یک نمونه خون برای تجزیه و تحلیل سطوح آلبومین استفاده می کند.

 

در چه مواردی آلبومین خون کاهش می یابد

سطوح پایین آلبومین می‌تواند همچنین نشان دهندۀ وجود مشکلات نهفته برای سلامتی مانند مشکلات کلیوی، بیماری های کبدی و یا بیماری کرون باشد. پزشکان معمولاً به شما توصیه می‌کند که تحت آزمایش سرم آلبومین قرار بگیرید. به عبارت ساده، سطوح پایین آلبومین همچنین می‌تواند نشانۀ یک رژیم غذایی کم پروتئینه باشد به این دلیل که آلبومین خود نوعی پروتئین است.

در بیماری های کبدی به علت اینکه کبد نقص دارد و نمی تواند آلبومین را سنتز کند میزان آن کاهش می یابد. در بیماری های کلیوی نیز چون نقص در بازجذب پروتئین ها وجود دارد، مقادیر آن کاهش می یابد. کاهشی مشابه در سوءتغذیه به علت کمبود دریافت پروتئین مانند کواشیرکور دیده می شود. در التهاب به همراه افزایش کورتیزول نیز کاهش آن مشاهده می گردد، در حالت اخیر چرخه اوره فعالیت حداکثری خواهد داشت.

 

موارد استفاده آلبومین

در افرادی که بر اثر جراحات شدید خون زیادی از دست می دهند، جهت جبران خون و مواد از دست رفته همراه آن، از آلبومین استفاده می شود. از این دارو برای درمان سطوح پایین آلبومین خون که در نتیجه عمل جراحی، دیالیز، عفونت های شکمی، نارسایی کبد، پانکراتیت، ناراحتی های تنفسی، عمل بای پس و مشکلات مرتبط با تخمدان که در اثر مصرف دارو ایجاد شده است بکار می رود.

همچنین برای بیمارانی که دچار سوختگی‌های شدید شده‌اند، برای کنترل خیز (ورم در اطراف چشم ها و پاها) در نفروز حاد یا سندرم حاد نفروتیک در بیمارانی که به درمان پاسخ نمی‌دهند، به عنوان داروی کمکی در درمان سندرم زجر تنفسی در بزرگسالان و نیز در درمان کمکی پانکراتیک یا عفونت‌های داخل حفره شکم مصرف می شود.

 

آلبومین در سه شکل زیر قابل دسترس است

نوع سرم انسانی یا سرم آلبومین

نوع آلبومین گاوی که مورد استفاده آزمایشگاهی دارد

نوع آلبومین موجود در موارد ارگانیک ماننده سفیده تخم مرغ


نحوه مصرف و تاثیرات

آلبومین بصورت تزریقی (داخل وریدی) مصرف می شود. این کار باید توسط پزشک یا پرستار انجام پذیرد. در طول مصرف آلبومین وضعیت تنفس، نبض، فشار خون، سطح الکترولیت ها، عملکرد کلیه و وضعیت خون باید بصورت مرتب تحت کنترل و نظارت پزشک باشد، همچنین ضروری است در طول درمان با آلبومین، مایعات بیشتری مصرف کنید.

آلبومین (ریشه لاتین: آلبوس به معنی سفید) عموماً به گروهی از پروتئین های محلول در آب گفته می شود، اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهمترین پروتئین های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین هایی است که گلیکوزیله نمی شود. غلظت آلبومین موجود در خون انسان حدود 3/65/2 گرم بر دسی لیتر است و این مقدار درصورت نیاز بدن تا دو برابر نیز افزایش می یابد و میزان سنتز روزانه آن به طور تقریبی 140 گرم می باشد. آلبومین در کبد ساخته شده و میزان تولید آن حدود 15 گرم در روز است. نیمه عمر آلبومین در بدن 20 روز است و روزانه نزدیک به 4٪ تخریب و جایگزین می گردد.

 

 

در صورت داشتن هر یک از موارد زیر نباید از آلبومین استفاده کنید

کم خونی شدید (کمبود تعداد گلبول های قرمز خون)، نارسایی قلبی وخیم، در صورت داشتن حساسیت به آلبومین

 

مکانیسم اثر

اثر افزایش دهنده حجم پلاسما: آلبومین 5% کولوئید خون را تأمین کرده و موجب افزایش حجم پلاسما می شود. آلبومین 25 درصد با ایجاد فشار انکوتیک داخل عروقی به نسبت 5 به 1 موجب انتقال مایعات از فضای بینابینی به جریان گردش خون می شود و غلظت پروتئین پلاسما را به میزان ناچیزی افزایش می دهد.

جذب:

به میزان کافی از دستگاه گوارش جذب نمی شود و به صورت وریدی مصرف می شود.

پخش:

آلبومین حدود 50 درصد از پروتئین های پلاسما را تشکیل می دهد و کولوئید خون را تأمین می کند. آلبومین در فضای ‏داخل عروقی و خارج عروقی مانند پوست، عضلات و ریه ها انتشار می یابد. در بیماران دچار کاهش حجم خون در حال ‏گردش، رقت خون ناشی از مصرف آلبومین ساعت ها باقی می ماند. در بیماران دارای حجم خون طبیعی، پروتئین و مایعات ‏اضافی دفع می شوند.

متابولیسم:

اگر چه آلبومین در کبد ساخته می شود، ولی در افراد سالم کبد هیچ نقشی در کلیرانس آلبومین از پلاسما ندارد.

محلول‌های حاوی آلبومین را می توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی، به بیماران تزریق نمود. همچنین می توان بدون رقیق نمودن یا پس از رقیق کردن با محلول تزریقی کلرور سدیم 9/0 درصد یا محلول تزریقی دکستروز 5 درصد مصرف نمود. نباید از آب استریل برای تزریق به این منظور استفاده نمود، زیرا منجر به کاهش متعاقب در اسمولاریته و در نتیجه افزایش بروز خطر همولیز کشنده و نارسائی حاد کلیوی می‌شود، به ویژه اگر حجم ‌های بسیار زیاد از محلول رقیق شده در پلاسما فرزیس استفاده شود.

 

تأثیر آلبومین در بیماران دیالیزی

غلظت پایین آلبومین یک پیش‌بینی کننده قابل اعتماد در مرگ و میر مرحله نهایی بیماری کلیوی می‌باشد. با اندازه گیری دوره ای آلبومین سرم می توان تاحدی از مناسب بودن پروتئین مصرفی در بیماران مطمئن شد. بیمارانی که تحت دیالیز قرار می گیرند قبل از شروع دیالیز محدودیت مصرف پروتئین در رژیم غذایی آنها وجود دارد، اما پس از شروع دیالیز به علت اینکه سموم ناشی از تجویز پروتئین توسط دستگاه دیالیز تا حدی برداشته می شود، مقدار مصرف پروتئین بیماران باید نسبت به قبل از دیالیز افزایش یابد. چرا که پروتئین در بدن موجب رشد، ایجاد نیرو و ترمیم
بافت های آسیب دیده می شود و درصورت عدم مصرف مقادیرکافی پروتئین، قدرت دفاعی بدن در مقابل بیماری ها به خطر می افتد. بیماران دیالیزی باید از پروتئین با کیفیت بالا استفاده نمایند.

بیمارانی که تحت دیالیز قرار دارند، نیازمند مصرف میزان بیشتری از پروتئین هستند. میزان مصرف پروتئین را باید با توجه به هر بیمار مشخص کرد. در مبتلایان بیماری‌های کلیوی ناشی از دیابت، به طور معمول پروتئین باید 10 تا 25 درصد کل کالری دریافتی را تشکیل دهد.

 

سفیده تخم مرغ به عنوان منبع پروتئین

سفیده تخم مرغ یکی از قدیمی ترین منابع تأمین پروتئین در بدنسازان بوده و هست. زرده تخم مرغ حاوی کلسترول است و لذا بدنسازان زرده آن را مصرف نمی کنند. آلبومین پروتئین کامل است و درصد بالایی از آمینو اسیدهای ضروری بدن را داراست، لذا محبوبیت زیادی بین بدنسازان دارد.

پروتئین سفیده تخم مرغ همچنین حاوی مقادیر بالای پروتئینهای سولفوردار است، که در پروسه تولید هورمونها در بدن نقش مهمی دارند و از این طریق هم می تواند رشد عضلانی را تقویت کند. سفیده تخم مرغ حاوی بیش از 40 نوع پروتئین متفاوت است.

 

نتیجه گیری

آلبومین به گروهی از پروتئین‌های محلول در آب گفته می‌شود که در کبد ساخته شده و برای درمان بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی تجویز می‌شود و نقش بسیار مهمی در انتقال اسیدهای چرب ضروری از سلول های چربی به سلول های ماهیچه‌ای ایفاء می‌کند. به دلیل همین ویژگی‌ها است که وجود آلبومین در بدن انسان بسیار اهمیت دارد. سطوح پایین آلبومین می‌تواند نشان دهندۀ وجود مشکلات نهفته برای سلامتی مانند مشکلات کلیوی، بیماری های کبدی و یا بیماری کرون باشد. در صورتی که سطوح پایین آلبومین ناشی از وجود برخی مشکلات جدی مانند بیماری کلیوی و یا کبد باشد، آنگاه درمان این بیماریها به بازگرداندن سطوح آن در محدوده نرمال کمک خواهد کرد.

آلبومین نوعی پروتئین محلول در آب است که در اشکال متعدد در جهان طبیعی یافت می‌شود. وجود این پروتئین ضروری جهت حفظ سلامتی موجود زنده بسیار اهمیت دارد. برخی گیاهان و حیوانات این پروتئین را در خود داشته و یا ممکن است آن را به شکل مواد زائد ترشح نمایند. در انسان، این پروتئین در خون و همچنین ادرار وجود دارد.

گوشت‌هایی مانند گوشت گاو، ماهی، و مرغ، به علاوه‌ی تخم مرغ و شیر از بهترین منابع پروتئین بوده، و از این رو بایستی در رژیم غذایی گنجانده شوند. برخی از مواد غذایی دیگر که به غلبه بر کمبود این پروتئین کمک می‌کنند، لوبیا، آجیل یا مغزهای گیاهی، سبزیجات، و غلات را شامل می‌شود. مقدار این مواد غذایی در رژیم غذایی کاملاً به نیاز بدن بستگی دارد و متخصص تغذیه و یا پزشک بهترین فردی است که می‌تواند این میزان را تعیین نماید.

 

 

 

 

 

 

 

بررسی ساختار داروی آلبومین

موارد استفاده و نقشی که در بیماران کلیوی دارد

 

مقدمه

در سالهای اخیر به طور مداوم از مصرف خون کامل در بیماران کاسته شده و بر مصرف فرآورده های دارویی بیولوژیک مشتق از خون از قبیل آلبومین، ایمونوگلوبولین ها، و فاکتورهای انعقادی افزوده گردیده است. توجه به ساختمان مولکولی آلبومین جهت جداسازی آلبومین از پلاسمای انسانی اهمیت فراوانی دارد. آلبومین نام پروتئینی در بدن انسان است که در برخی اختلالات یا بیماری‌ها، فرد دچار کمبود آلبومین شده و نیاز به تزریق این ماده ایجاد می‌شود. داروی آلبومین باید تحت نظر پزشک مصرف گردد. در ادامه با این دارو و موارد مصرف آن بیشتر آشنا خواهیم شد.

عموماً «آلبومین» به گروهی از پروتئین های محلول در آب گفته می شود، اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهمترین پروتئین های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین هایی است که گلیکوزیله نمی شود. درواقع آلبومین پروتئینساده و فاقد کربوهیدرات است که به عنوان پروتئین اصلی خون محسوب می شود. محلول غلیظ آلبومین به صورت کمکی در درمان بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی و در نوزادانی که بیلی‌روبین خون آنها زیاد باشد مصرف می‌شود. کاهش آلبومین ممکن است در نارسایی کلیه بعلت افزایش حجم پلاسما باشد و پیشنهاد می شود که در دیالیز مزمن مقدار آلبومین هر ماه اندازه گیری شود. این مقاله عملکردها و علل کمبود آن در بدن انسان را مورد بحث قرار می‌دهد.

 

آلبومین چیست؟

آلبومین یکی از پروتئین های ضروری در بدن است که به حفظ فشار اسمزی در بدن کمک کرده و به توزیع مواد ضروری مانند داروها و هورمون ها از طریق خون به سراسر بدن کمک می‌کند. این پروتئین توسط کبد تولید شده و همچنین نقش بسیار مهمی در انتقال اسیدهای چرب ضروری از سلول های چربی به سلول های ماهیچه‌ای ایفاء می‌کند. به دلیل همین ویژگی‌ها است که وجود آلبومین در بدن انسان بسیار اهمیت دارد.

آلبومین، پروتئین غالب در پروتئین سرم بدن است که انواع مختلفی از مواد مانند بیلی روبین، اسیدهای چرب، فلزات، یون ها، هورمون ها و داروهای خارجی را حمل می کند. آلبومین حاوی ۷۵ الی ۸۰٪ کلوئیدی پلاسما فشار انکوتیک طبیعی و ۵۰٪ پروتئین است. مقادیر مرجع سرمی این ماده در بدن بین5/3 الی 5/4 گرم در دسی لیتر، با محتوای مجموع ۳۰۰ تا ۵۰۰ گرم است. سنتز این ماده تنها در سلول های کبدی با میزان تقریبا ۱۵ گرم در هر روز در یک فرد سالم رخ می دهد. اما این میزان می تواند با وجود انواع مختلف استرس فیزیولوژیکی، متفاوت باشد. نیمه عمر آلبومین تقریبا ۲۰ روز است و تخریب آن نیز حدود ۴٪ در روز است.

آلبومین یک پروتئین است که توسط کبد تولید شده و وارد پلاسما می شود. (پلاسما به قسمت شفاف خون گفته
می شود) آلبومینی که به عنوان دارو استفاده می شود از پروتئین های موجود در پلاسمای خون انسان گرفته می شود. این دارو با افزایش دادن مقدار پلاسما و یا سطح آلبومین خون عمل می کند.

کمبود آلبومین در خون

مطالعات محققان بر روی آلبومین نشان می دهد که آلبومین داخل عضلانی در فضاهای غیر عروقی همه بافت ها توزیع می شود و بیشترین مقدار آن در پوست وجود دارد. آلبومین از طریق ۲ مسیر وارد فضای داخل عروقی می شود. یا آلبومین با ورود به سیستم لنفاوی کبدی و انتقال به کانال های سینه وارد این فضا می شود یا پس از عبور از فضایی دیس، به طور مستقیم از هپاتوسیت ها به سینوس ها منتقل می شود. پس از ۲ ساعت ۹۰٪ آلبومین در فضای داخل عضلانی قرار می گیرد. نیمه عمر آلبومین داخل عروقی ۱۶ ساعت است.

کمبود آلبومین در خون زمانی اتفاق می افتد که بدن شما به اندازه کافی پروتئین آلبومین در جریان خون ندارد. اگر کمبود آلبومین در خون وجود داشته باشد، حرکت مواد شیمیایی مهم در بدن نیز سخت تر می شود. بعضی از این مواد برای فرآیندهای ضروری و حفظ مایعات مهم در بدن ضروری هستند.

 

علائمکمبود آلبومین در خون

آلبومین در سراسر بدن شما استفاده می شود و علائم کمبود آن ممکن است این وضعیت را بلافاصله آشکار سازد. علائم معمولکمبود آلبومین در خون عبارتند از:

ضربان نامنظم قلب، افزایش غیر طبیعی وزن، احساس ضعف یا خستگی، دشواری در عمل تنفس، زرد شدن رنگ پوست، ریزش مو، داشتن پوستی خشن تر یا خشک تر از حد معمول، بی اشتهایی، اسهال، استفراغ، حالت تهوع.

علائم این بیماری تا حدود زیادی به این که چه چیزی باعث بیماری شده است بستگی دارد. به عنوان مثال، اگر هیپوآلبومینمی توسط رژیم غذایی نامناسب ایجاد شده باشد، علائم ممکن است به تدریج در طول زمان به وجود بیایند. اگر کمبود آلبومین در خون نتیجه سوختگی جدی باشد، ممکن است برخی از این علائم به سرعت رخ دهند.

اگر دچار احساس خستگی یا تنگی نفس بدون علت شده اید، به پزشک مراجعه کنید. کمبود آلبومین در خون همچنین می تواند رشد کودک را به تاخیر بیاندازد. اگر متوجه شده اید که فرزندتان با نرخ معمول و متناسب با سن خود رشد
نمی کند، با پزشک در مورد انجام آزمایشات کمبود آلبومین در خون مشورت کنید.

پزشک برای تشخیص کمبود آلبومین در خون آزمایش کامل خون تجویز کرده و سطح آلبومین خون را آزمایش
می کند. شایع ترین آزمایش انجام شده برای اندازه گیری آلبومین، آزمایش آلبومین سرم است. این آزمایش از یک نمونه خون برای تجزیه و تحلیل سطوح آلبومین استفاده می کند.

 

در چه مواردی آلبومین خون کاهش می یابد

سطوح پایین آلبومین می‌تواند همچنین نشان دهندۀ وجود مشکلات نهفته برای سلامتی مانند مشکلات کلیوی، بیماری های کبدی و یا بیماری کرون باشد. پزشکان معمولاً به شما توصیه می‌کند که تحت آزمایش سرم آلبومین قرار بگیرید. به عبارت ساده، سطوح پایین آلبومین همچنین می‌تواند نشانۀ یک رژیم غذایی کم پروتئینه باشد به این دلیل که آلبومین خود نوعی پروتئین است.

در بیماری های کبدی به علت اینکه کبد نقص دارد و نمی تواند آلبومین را سنتز کند میزان آن کاهش می یابد. در بیماری های کلیوی نیز چون نقص در بازجذب پروتئین ها وجود دارد، مقادیر آن کاهش می یابد. کاهشی مشابه در سوءتغذیه به علت کمبود دریافت پروتئین مانند کواشیرکور دیده می شود. در التهاب به همراه افزایش کورتیزول نیز کاهش آن مشاهده می گردد، در حالت اخیر چرخه اوره فعالیت حداکثری خواهد داشت.

 

موارد استفاده آلبومین

در افرادی که بر اثر جراحات شدید خون زیادی از دست می دهند، جهت جبران خون و مواد از دست رفته همراه آن، از آلبومین استفاده می شود. از این دارو برای درمان سطوح پایین آلبومین خون که در نتیجه عمل جراحی، دیالیز، عفونت های شکمی، نارسایی کبد، پانکراتیت، ناراحتی های تنفسی، عمل بای پس و مشکلات مرتبط با تخمدان که در اثر مصرف دارو ایجاد شده است بکار می رود.

همچنین برای بیمارانی که دچار سوختگی‌های شدید شده‌اند، برای کنترل خیز (ورم در اطراف چشم ها و پاها) در نفروز حاد یا سندرم حاد نفروتیک در بیمارانی که به درمان پاسخ نمی‌دهند، به عنوان داروی کمکی در درمان سندرم زجر تنفسی در بزرگسالان و نیز در درمان کمکی پانکراتیک یا عفونت‌های داخل حفره شکم مصرف می شود.

 

آلبومین در سه شکل زیر قابل دسترس است

نوع سرم انسانی یا سرم آلبومین

نوع آلبومین گاوی که مورد استفاده آزمایشگاهی دارد

نوع آلبومین موجود در موارد ارگانیک ماننده سفیده تخم مرغ


نحوه مصرف و تاثیرات

آلبومین بصورت تزریقی (داخل وریدی) مصرف می شود. این کار باید توسط پزشک یا پرستار انجام پذیرد. در طول مصرف آلبومین وضعیت تنفس، نبض، فشار خون، سطح الکترولیت ها، عملکرد کلیه و وضعیت خون باید بصورت مرتب تحت کنترل و نظارت پزشک باشد، همچنین ضروری است در طول درمان با آلبومین، مایعات بیشتری مصرف کنید.

آلبومین (ریشه لاتین: آلبوس به معنی سفید) عموماً به گروهی از پروتئین های محلول در آب گفته می شود، اما در بدن انسان از نظر کاربرد و مقدار یکی از مهمترین پروتئین های درون پلاسما بوده و جزو پروتئین هایی است که گلیکوزیله نمی شود. غلظت آلبومین موجود در خون انسان حدود 3/65/2 گرم بر دسی لیتر است و این مقدار درصورت نیاز بدن تا دو برابر نیز افزایش می یابد و میزان سنتز روزانه آن به طور تقریبی 140 گرم می باشد. آلبومین در کبد ساخته شده و میزان تولید آن حدود 15 گرم در روز است. نیمه عمر آلبومین در بدن 20 روز است و روزانه نزدیک به 4٪ تخریب و جایگزین می گردد.

 

 

در صورت داشتن هر یک از موارد زیر نباید از آلبومین استفاده کنید

کم خونی شدید (کمبود تعداد گلبول های قرمز خون)، نارسایی قلبی وخیم، در صورت داشتن حساسیت به آلبومین

 

مکانیسم اثر

اثر افزایش دهنده حجم پلاسما: آلبومین 5% کولوئید خون را تأمین کرده و موجب افزایش حجم پلاسما می شود. آلبومین 25 درصد با ایجاد فشار انکوتیک داخل عروقی به نسبت 5 به 1 موجب انتقال مایعات از فضای بینابینی به جریان گردش خون می شود و غلظت پروتئین پلاسما را به میزان ناچیزی افزایش می دهد.

جذب:

به میزان کافی از دستگاه گوارش جذب نمی شود و به صورت وریدی مصرف می شود.

پخش:

آلبومین حدود 50 درصد از پروتئین های پلاسما را تشکیل می دهد و کولوئید خون را تأمین می کند. آلبومین در فضای ‏داخل عروقی و خارج عروقی مانند پوست، عضلات و ریه ها انتشار می یابد. در بیماران دچار کاهش حجم خون در حال ‏گردش، رقت خون ناشی از مصرف آلبومین ساعت ها باقی می ماند. در بیماران دارای حجم خون طبیعی، پروتئین و مایعات ‏اضافی دفع می شوند.

متابولیسم:

اگر چه آلبومین در کبد ساخته می شود، ولی در افراد سالم کبد هیچ نقشی در کلیرانس آلبومین از پلاسما ندارد.

محلول‌های حاوی آلبومین را می توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی، به بیماران تزریق نمود. همچنین می توان بدون رقیق نمودن یا پس از رقیق کردن با محلول تزریقی کلرور سدیم 9/0 درصد یا محلول تزریقی دکستروز 5 درصد مصرف نمود. نباید از آب استریل برای تزریق به این منظور استفاده نمود، زیرا منجر به کاهش متعاقب در اسمولاریته و در نتیجه افزایش بروز خطر همولیز کشنده و نارسائی حاد کلیوی می‌شود، به ویژه اگر حجم ‌های بسیار زیاد از محلول رقیق شده در پلاسما فرزیس استفاده شود.

 

تأثیر آلبومین در بیماران دیالیزی

غلظت پایین آلبومین یک پیش‌بینی کننده قابل اعتماد در مرگ و میر مرحله نهایی بیماری کلیوی می‌باشد. با اندازه گیری دوره ای آلبومین سرم می توان تاحدی از مناسب بودن پروتئین مصرفی در بیماران مطمئن شد. بیمارانی که تحت دیالیز قرار می گیرند قبل از شروع دیالیز محدودیت مصرف پروتئین در رژیم غذایی آنها وجود دارد، اما پس از شروع دیالیز به علت اینکه سموم ناشی از تجویز پروتئین توسط دستگاه دیالیز تا حدی برداشته می شود، مقدار مصرف پروتئین بیماران باید نسبت به قبل از دیالیز افزایش یابد. چرا که پروتئین در بدن موجب رشد، ایجاد نیرو و ترمیم
بافت های آسیب دیده می شود و درصورت عدم مصرف مقادیرکافی پروتئین، قدرت دفاعی بدن در مقابل بیماری ها به خطر می افتد. بیماران دیالیزی باید از پروتئین با کیفیت بالا استفاده نمایند.

بیمارانی که تحت دیالیز قرار دارند، نیازمند مصرف میزان بیشتری از پروتئین هستند. میزان مصرف پروتئین را باید با توجه به هر بیمار مشخص کرد. در مبتلایان بیماری‌های کلیوی ناشی از دیابت، به طور معمول پروتئین باید 10 تا 25 درصد کل کالری دریافتی را تشکیل دهد.

 

سفیده تخم مرغ به عنوان منبع پروتئین

سفیده تخم مرغ یکی از قدیمی ترین منابع تأمین پروتئین در بدنسازان بوده و هست. زرده تخم مرغ حاوی کلسترول است و لذا بدنسازان زرده آن را مصرف نمی کنند. آلبومین پروتئین کامل است و درصد بالایی از آمینو اسیدهای ضروری بدن را داراست، لذا محبوبیت زیادی بین بدنسازان دارد.

پروتئین سفیده تخم مرغ همچنین حاوی مقادیر بالای پروتئینهای سولفوردار است، که در پروسه تولید هورمونها در بدن نقش مهمی دارند و از این طریق هم می تواند رشد عضلانی را تقویت کند. سفیده تخم مرغ حاوی بیش از 40 نوع پروتئین متفاوت است.

 

نتیجه گیری

آلبومین به گروهی از پروتئین‌های محلول در آب گفته می‌شود که در کبد ساخته شده و برای درمان بیماران تحت همودیالیز و نارسایی حاد کبدی تجویز می‌شود و نقش بسیار مهمی در انتقال اسیدهای چرب ضروری از سلول های چربی به سلول های ماهیچه‌ای ایفاء می‌کند. به دلیل همین ویژگی‌ها است که وجود آلبومین در بدن انسان بسیار اهمیت دارد. سطوح پایین آلبومین می‌تواند نشان دهندۀ وجود مشکلات نهفته برای سلامتی مانند مشکلات کلیوی، بیماری های کبدی و یا بیماری کرون باشد. در صورتی که سطوح پایین آلبومین ناشی از وجود برخی مشکلات جدی مانند بیماری کلیوی و یا کبد باشد، آنگاه درمان این بیماریها به بازگرداندن سطوح آن در محدوده نرمال کمک خواهد کرد.

آلبومین نوعی پروتئین محلول در آب است که در اشکال متعدد در جهان طبیعی یافت می‌شود. وجود این پروتئین ضروری جهت حفظ سلامتی موجود زنده بسیار اهمیت دارد. برخی گیاهان و حیوانات این پروتئین را در خود داشته و یا ممکن است آن را به شکل مواد زائد ترشح نمایند. در انسان، این پروتئین در خون و همچنین ادرار وجود دارد.

گوشت‌هایی مانند گوشت گاو، ماهی، و مرغ، به علاوه‌ی تخم مرغ و شیر از بهترین منابع پروتئین بوده، و از این رو بایستی در رژیم غذایی گنجانده شوند. برخی از مواد غذایی دیگر که به غلبه بر کمبود این پروتئین کمک می‌کنند، لوبیا، آجیل یا مغزهای گیاهی، سبزیجات، و غلات را شامل می‌شود. مقدار این مواد غذایی در رژیم غذایی کاملاً به نیاز بدن بستگی دارد و متخصص تغذیه و یا پزشک بهترین فردی است که می‌تواند این میزان را تعیین نماید.

 

 

 

 

 

 

 

آناتومی زانو

مفصل زانو از چه بخش هایی تشکیل شده است؟
ممکن است در ابتدا زانو را بخشی ساده و بدون هیچگونه پیچیدگی در نظر بگیرید. اما در حقیقت مکانیزمی پیچیده بوده و شامل بخش های مختلفی میشود که این بخش ها به منظور فراهم آوردن گستره ی حرکتی لازم برای ما، باید بدون هیچ نقصی با هم همکاری کنند. حقیقتی که اکثر مردم در طول عمر خود از آن بهره مند هستند بدون اینکه به آن توجهی کنند.
اغلب گفته می شود که زانو بزرگترین مفصل در بدن است. به صورت تئوری این مطلب درست است ، اما در حقیقت خود این مفصل از چهار مفصل کوچکتر ساخته شده است که شامل :
یک مفصل که کشک (پاتلا) را به استخوان ران (فمور ) متصل می کند.
دو مفصل که استخوان ساق را به استخوان ران متصل می کنند.
یک مفصل که استخوان درشت نی (تیبیا) و نازک نی (فیبولا)ساق را به هم متصل می کند.
مفصل زانو به دلیل پیچیدگی و همینطور به این دلیل که متحمل وزن بدن می باشد، به نسبت دیگر مفاصل بدن بیشتر در معرض آسیب قرار دارد. به طور کلی ،این مفصل از چهار بخش اصلی ساخته شده که شامل :غضروف، استخوان ها، رباط ها(یا همان لیگامنت ها) و تاندون ها. این آسیب ها می توانند در هر کدام از بخش های ذکر شده ی مفصل زانو رخ دهند.
استخوان ها
انتهای استخوان ران (فمور)در ناحیه ای که به استخوان ساق (تیبیا) متصل می شود دارای دو برجستگی دایره ای شکل می باشد که به آنها فمورال کندیس (Femoral condyles) گفته می شود. سطحی از استخوان تیبیا که این دو قسمت بر روی آن قرار می گیرند.را پلاتوی (TIBIAL PLAIEAU) می نامند که خود به دو بخش تقسیم می شود،شامل لترال پلاتوی (قسمت بیرونی آن که نسبت به زانوی پای مخالف دورتر قرار میگیرد) و مدیال پلاتوی قسمت داخلی آن است.
مفصل کوچکی که استخوان ریزنی (فیبولا)ساق را به کنار استخوان درشت نی (تیبیا)متصل می کند، یک مفصل استاتیک است، به این مفهوم که برخلاف دیگر بخش های مفصل زانو، دارای گستره حرکتی محدوتر و کمتری می باشد.
عضلات :
عضلات جلوی استخوان ران را عضلات چهار سر ران می نامند و همانطور که از نام آنها پیداست شامل چهار عضله می باشند. شما پایتان را به کمک این عضلات صاف می کنید. عضلات پشت استخوان ران را عضلات همسترینگ (Hamstrings)می نامند که با انقباض این عضلات پا خم می شود.
رباط ها:
رباط ها،بافت هایی هستند که همانند طنابی محکم ، انتهای استخوانها را به هم متصل می کنند. در زانو، چهار رباط اصلی وجود دارد. رباط مدیال کولترال mcl-medical collateral ligament  و رباط لترال کولترال LcL- lateral collateral ligament  که در دو جانب مفصل زانو قرار دارند و از حرکت بیش از اندازه زانو به اطراف جلوگیری می کنند.
رباط صلیبی قدامی Acl Anterior cruciate ligament   و رباط صلیبی خلفی Pcl posterior cruciate ligament  به تربیت در جلو و عقب مفصل زانو قرار گرفته اند و وظیفه تنظیم خم شدن پا به عقب و جلو را بر عهده دارند. 
تاندون ها:
تاندون ها مانند رباط ها می باشند با این تفاوت که ماهیچه را به استخوان متصل می کنند. عضلات چهار سر و همسترینگ هر کدام دارای تاندونی می باشد که آنها را به استخوان زیرینشان متصل می کند. بزرگترین تاندون در زانو،پاتلار (patellar tendon) است که کشک (پاتلا) را به ساق (تیبیا) متصل می کند.
زمانی که رباط ها آسیب می بینید یا پاره می شوند، گاهی از تاندون ها برای پیوند استفاده نموده و جایگزین رباط های آسیب دیده می کنند.
غضروف مفصلی:
غضروف مفصلی، پوششی محکم، لاستیکی ، صیقلی و شفاف می باشد که انتهای استخوان ها در مفاصل را می پوشاند. این لایه با ضخامت یک چهارم اینچ (حدود 19 میلی متر) نقش ضربه گیر را برای مفاصل زانو ایفاد نموده و در عین حال سطحی صاف و تقریباً بدون اصطلاک را برای حرکتی نرم و آزادانه فراهم آورده است. 
منسیک (Meniscus)
منسیک بخشی هلالی شکل لاستیکی از جنس فیروکارتیلاژ است که فضای بین استخوان ران و استخوان مسطح ساق، را پر نموده است. منسیک به عنوان ضربه گیر عمل کرده و فشار را در سطح مفصل زانو پخش می کند. و در عین حال سطحی صاف و نرم را جهت حفاظت از غضروف مفصلی فراهم می آورند.
بورس ها(Bursae) و مایع سیندویال
بورس ها کیسه هایی پر از مایع هستند که بعنوان یک سطح لیز، اصطلاک بین استخوان ها تاندون ها و ماهیچه ها را کاهش می دهند. این کیسه ها با مایع سینوویال پر شده اند، مایع غلیظ که نقش روان کننده حرکت را در داخل مفاصل ایفا می کند.
 
                                                                                                                                               امین درمـان
                                                                                                                          رئیس داروخانه تجهیزات پزشکی